رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشتراهی بجز گریز برایم نمانده بوداین عشق آتشین پر از درد بی امیددر وادی گناه و جنونم كشانده بودرفتم كه داغ بوسه پر حسرت ترارفتم كه نا تمام بمانم در این سرودبا اشكهای دیده ز لب شستشو دهمرفتم كه با نگفته بخود آبرو دهماز پرده خموشی و ظلمت چو نور صبحرفتم ‚ مگو ‚ مگو كه چرا رفت ‚ ننگ بودعشق من و نیاز تو و سوز و ساز مارفتم كه در سیاهی یك گور بی نشانبیرون فتاده بود یكباره راز مارفتم كه گم شوم چو یكی قطره اشك گرمدر لابلای دامن شبرنگ زندگیاز بستر وصال به آغوش سرد هجرفارغ شوم زكشمكش و جنگ زندگیمن از دو چشم روشن و گریان گریختماز خنده های وحشی طوفان گریختممرغی شدم به كنج قفس بسته و اسیرآزرده از ملامت وجدان گریختم ای سینه در حرارت سوزان خود بسوزمی خواستم كه شعله شوم سركشی كنمدیگر سراغ شعله آتش زمن مگیر روحی مشوشم كه شبی بی خبر ز خویشدیدم كه لایق تو و عشق تو نیستمدر دامن سكوت بتلخی گریستمنالان ز كرده ها و پشیمان ز گفته ها
هرکه در دریای بی پایان فتاد
همچو ما در بحر بی پایان فتاد
عشق جانان آتشی خوش برفروخت
شعله ای در جان مشتاقان فتاد
رند مستی سر به پای خم نهاد
غلغلی در مجلس رندان فتاد
آنکه جان بفروخت درد دل خرید
نیک سودا کرد و خوش ارزان فتاد
یار ما را کار با اغیار نیست
کار او ای یار با یاران فتاد
از سر کویش کسی کو دور شد
بی سر و پا سخت سرگردان فتاد
نعمت الله جان به جانان داد و رفت
خوش بود جانی که با جانان فتاد
من خراب دل خویشم نه خراب کس دیگر
این منم این که گشودست به من تیغه خنجر
دشمنم نیست منم این که تبر می زند از خشم
تا که از ریشه بیفتم به یکی ضربه دیگر
این همان لحظه تلخ است که به صحرا بزند عقل
عشق چون جغد کشد پر روی ویرانه باور
من خراب دل خویشم نه خراب کس دیگر
ناجوانمرد ترین همسفری ای من عاشق
هیچ راه سفری را نرساندیم به آخر
هر مصیبت که شد آغاز تو مرا بردی از آن راه
تو به هر در زدی انگشت و گذشتم من از آن در
من خراب دل خویشم نه خراب کس دیگر
تو تن خویش به هر زخم سپردی و گذشتی
خون من شعر شد و شعر چکید از دل دفتر
تو تن آلوده هر درد چه بی درد ز حالی
من بی درد به درد تو فتادم به بستر
آه ای دشمن من خسته از این جنگ و گریزم
پیر شدم خسته شدم از من ویران شده بگذر
نمی دانم چه می خواهم بگویمزبانم در دهان باز بسته ستدر تنگ قفس باز است و افسوسکه بال مرغ آوازم شکسته ستنمی دانم چه می خواهم بگویم.غمی در استخوانم می گدازدخیال ناشناسی آشنا رنگگهی می سوزدم گه می نوازدگهی در خاطرم می جوشد این وهمز رنگ آمیزی غمهای انبوهکه در رگهام جای خون روان استسیه داروی زهرآگین اندوهفغانی گرم وخون آلود و پردردفرو می پیچیدم در سینه تنگچو فریاد یکی دیوانه گنگکه می کوبد سر شوریده بر سنگسرشکی تلخ و شور از چشمه دلنهان در سینه می جوشد شب و روزچنان مار گرفتاری که ریزدشرنگ خشمش از نیش جگر سوزپریشان سایه ای آشفته آهنگز مغزم می تراود گیج و گمراهچو روح خوابگردی مات و مدهوشکه بی سامان به ره افتد شبانگاهدرون سینه ام دردی ست خونبارکه همچون گریه می گیرد گلویمغمی آشفته دردی گریه آلودنمی دانم چه می خواهم بگویم
تو” با قلب ویرانه من چه کردی؟
ببین عشق دیوانه من چه کردی
شاعر : دکتر افشین یداللهی
تو نیستی و غمت با من صفای عهد کهن دارد
بنازم این غم شیرین را که پاس صحبت من دارد
تو نیستی و غمت با من صفای عهد کهن دارد
بنازم این غم شیرین را که پاس صحبت من دارد
شبستو خاطره های ناب فضای کوچه پر از مهتاب
دلم به یاد قدیم امشب هوای پرسه زدن دارد
ببین خراب خراباتی پر از طنین روایاتی
بلندو معجزه وار اما، کجا مجال سخن دارد
کجایی ای همه تن پاکی همیشه جاریه افلاکی
که خون راکد این خاکی نیاز تازه شدن دارد
طلوع پاک نگاهت را به چشم من بسپار ای رود
ببین دوبرکهء خواب الود که اعتیاد لجن دارد
دو چشمهای غریبت چون غروب دهکده ای محزون
نگاه منتظرت رنگی به رنگ غربت من دارد
از این فضای ملال انگیز بیا پرندهء من بگریز
که ابر فتنه بر این پاییز خیال خیمه زدن دارد
چه خون روشنی از یاران چکیده بر شب بیداران
که برگ برگ گل از باران ردای گریه به تن دارد
چه انفجار مهیبی را شبانه منتظریم ایا
که ازدهام سکوت ما هزار گونه سخن دارد
چه مویمنانه سفر کردی شهید من که هنوز اینجا
عزای شام غریبان تا سپیده سینه زدن
دارد سینه زدن دارد سینه زدن دارد
و من چنان پرم که روی صدایم نماز می‌خوانند…
من از کجا می‌آیم؟
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد…
ترا میخواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
توئی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس، مرغی اسیرم
ز پشت میله‌های سرد و تیره
نگاه حسرتم حیران برویت
در این فکرم که دستی پیش آید
و من ناگه گشایم پر بسویت
در این فکرم که در یک لحظه غفلت
از این زندان خامش پر بگیرم
به چشم مرد زندانبان بخندم
کنارت زندگی از سر بگیرم
در این فکرم من و دانم که هرگز
مرا یارای رفتن زین قفس نیست
اگر هم مرد زندانبان بخواهد
دگر از بهر پروازم نفس نیست
ز پشت میله‌ها، هر صبح روشن
نگاه کودکی خندد برویم
چو من سر می‌کنم آواز شادی
لبش با بوسه می‌آید بسویم
اگر ای آسمان خواهم که یکروز
از این زندان خامش پر بگیرم
به چشم کودک گریان چه گویم
ز من بگذر، که من مرغی اسیرم
من آن شمعم که با سوز دل خویش
فروزان می‌کنم ویرانه‌ای را
اگر خواهم که خاموشی گزینم
پریشان می‌کنم کاشانه‌ای را
درباره این سایت